Met veel geduld laste Dik Box duizenden stalen schoteltjes aan elkaar tot een lange organische lijn. Grillig als het leven zelf, meandert de vorm door de ruimte. Het kwetsbare ijzer van delen die in het verleden zijn gemaakt, krijgt al de roestbruine kleur van de vergankelijkheid.

Dik Box over zijn werk: “De organische lijn is zo boven het water geplaatst dat deze subtiel op de scheidslijn van water en land zweeft. Als een dichterlijke verbeelding van het leven bolt het op, het vernauwt, neemt een wending, of slaat onverwachts een doodlopende weg in.
In de loop der tijd hoop ik aantal nieuwe elementen aan het werk toe te voegen. Het werk is in wezen nooit af…”