Daarna een gelegenheid tot discussie: Wat weten wij überhaupt over onze voedselindustrie? Wat kunnen wij als consument betekenen voor -in alle opzichten- gezondere keuzes wat betreft ons eten? Is zelfvoorzienend leven een alternatief?

Aansluitend voor de liefhebber een SF cult-film uit 1973 die ludiek aansluit op het thema. Meld u nu aan, gratis toegang!

Voorafgaand aan de discussie stelt het publiek een keuze samen uit de volgende films:

Genmanipulatie en haar desastreuze volgen:

• The Future of Food directed by Deborah Koons Garcia, (90min., Engels gesproken)

Kennisoverdracht:

• Suburban Renewal - One Backyard at a Time (24min., Engels gesproken)
• City Repair - Permaculture for Urban Spaces (28min. Engels gesproken)
• Human-Scale Tools for a Sustainable World (28min., Engels gesproken) 28 min
• Philips design: Off the Grid; Sustainable Habitat 2020 (8min., Engels gesproken)
• Permacultuur in Nederland (3min., Nederlands gesproken)

Infotainment:

• Jamie Oliver's Food Revolution (45min., Engels gesproken)
• Sustainable Living Roadshow (3min., Engels gesproken)

Aansluitend speelfilm: Soylent Green (1973)

Na afloop van de discussie wordt voor de liefhebber de film Soylent Green van Richard Fleischer uit 1973 getoond.

Synopsis: Het is het jaar 2022 en New York is met 40 miljoen inwoners zwaar overbevolkt. Voedsel is schaars en extreem duur, evenals luxeproducten zoals zeep en warm water. Het overgrote deel van de bevolking is arm en eet alleen de in fabrieken gemaakte 'soylent', die wordt geproduceerd door de firma Soylent Incorporated. Soylent bestaat in de vormen rood, geel en - het zeldzame, want kwalitatief beste - Soylent groen. Het is smaak- en geurloos, maar in oplopende mate voedzaam en wordt verkocht als kleine vierkante wafeltjes. Maar het onschuldige uiterlijk verbergt een geheim ingredient...

De Club van Rome ontkrachtte begin jaren-'70, -los van ideologie of religie, en op basis van wetenschappelijke berekeningen-, onze illusie over de onbegrensdheid van productiegroei en onuitputtelijkheid van productiebronnen. Het rapport The Limits to growth: a global challenge bracht wereldwijd een schok teweeg. Al of niet in reactie op de inspanningen van de Club van Rome, sloot de populaire cultuur met speelfilms als Soylent Green aan op een discussie die destijds haar aanvang nam.

Anno 2011 is het einde van de tijds-scope van het oorspronkelijke rapport van de Club van Rome bereikt. De wereldproblematiek lijkt koppig de voorspelde sombere trend te volgen en te betuigen dat het niet "allemaal wel mee zal vallen".

Wat maakt, dat kennis, mogelijkheid en noodzaak desondanks nog niet voldoende tot veranderingen hebben geleid? Welk beeld is er nog nodig om de individuele mens tot een daadwerkelijke mentaliteitsverandering te bewegen?Of moet de verbeelding misschien eerst werkelijkheid worden?

ontwerp website door Michael Kolf - www.picadia.nl | beheer website door Ralph le Mair - www.lemair.nl