Deze koepels waren draaibaar om hun verticale as tot 360 graden en hadden ook de mogelijkheid om de koepel te laten rijzen. Dit had als voordeel dat de koepel enkel omhoog ging wanneer er geschoten diende te worden.

Na het vuren daalde de koepel weer en zo bleef deze bijna onkwetsbaar voor eventueel gericht direct vuur. Het hele schietproces kon snel achter elkaar herhaald worden; in zo'n 9 seconden per schot, en in 15 sec. wanneer het kanon daarbij opnieuw gericht moest worden. Het hefkoepelgeschut vormde in die tijd een uiterst indrukwekkend en efficiënt wapen.

De hefkoepels waren bedoeld voor de nabij- en accesverdediging. Dit was echter niet het enige geschut op de voorwal. Daar was namelijk ook grote vuurkracht van de wapens van klein kaliber. Toch was het kanonvuur onmisbaar: Enkel de hefkoepels konden het verhinderen dat de vijandelijke infanterie, gedekt achter stalen schilden, naar het fort zouden kunnen oprukken.

Tijdens de bezetting, tegen het einde van WOII, bliezen de Duitsers de hefkoepelgebouwen aan stukken. De Duitse belangstelling betrof het staal dat zich in de betonnen constructie bevond. Drie ringsegmenten van totaal 25500 kg Hartguss staal werden bij de bouw meegegoten in het beton, en vormden het Gruson voorpantser van de kanonnen.

Hartguss-gietstaal werd veel toegepast voor bepantsering; het is een staallegering met een hoog koolstof-gehalte, dat bij het productieproces door plotselinge afkoeling nog harder en bestendiger wordt. Ongetwijfeld hadden de Duitsers het plan om het hoogwaardige staal in eigen oorlogsindustrie te hergebruiken.

De oorspronkelijk aanwezige kanonnen ontsprongen de dans; deze waren namelijk al ruim voor WOII door het Nederlandse leger uit de geschuttorens verwijderd om elders te worden ingezet.